در پي توام تا قيانوس شوم.
همانند قطره اي كه زادگاه خويش را گم كرده است
همچو دانه اي كه در زير خاك منتظر شكفتن و سبز شدن است
همچو نهاني كه آشكار شود
همچو زمستاني كه به بهار نرسيده است
همچو كبوتري كه هنوز بالش گنبد طلايي تو را لمس نكرده
و همه در انتظار در انتظار...
اي مولاي من تويي كه مي تواني مرا به اقيانوس معرفتت متصل كني چون تو خود اقيانوسي
تويي كه مي تواني شكفتن را به دانه مژده دهي چون تو به منبع نور متصلي
تويي كه مي تواني نهان را آشكار كني چون تو خود در ميان قلب ها آشكاري
تويي كه مي تواني زمستان را بهار كني چون خود بهار بي زمستاني و هر كجا دست
مي كشي سبز مي شود و آتش ، سوختن ، زمستان آن را به فراموشي مي سپارند.
تويي كه كبوتري را بر تاج ضريحت مي نشاني چون تو فرشته اي از اهل زميني
پس اي حضرت رضا تو كه اين همه انتظار را به پايان مي رساني به درگاه خدا دعايي
كن كه انتظار ما براي رسيدن فرزندت به پايان رسد باشد كه دعاي پدر در حق فرزند به اجابت رسد.
نظرات شما عزیزان:
